Van kind worden we volwassene. Maar verliezen we niet iets in deze ontwikkeling? Kinderen zijn meesters in de verwondering, Dit is ook logisch: zij ervaren veel dingen pas voor de eerste keer. Daarom stellen ze vaak verrassende vragen, die bij ons niet snel zouden opkomen.
Voor ons is het lastig om ons te verwonderen als kinderen. Je kunt de ontwikkeling van kind naar volwassene met wat er gebeurt als we op reis gaan:
‘Als je voor het eerst in een vreemd land komt, ben je verbaasd over alles wat je ziet. Maar als je er een paar weken bent, zijn het alleen nog de bijzondere dingen die je opvallen. Het wegebben van zulke verwondering is een kwestie van gewenning.’
Om ons te verwonderen, moeten we dus als het ware 'ontwennen' van ons dagelijks bestaan. Dit kan bijvoorbeeld door stil te staan bij alledaagse dingen en ze te bevragen: hoe kan het dat treinen rijden, en waarom dragen eigenlijk alleen vrouwen rokken en mannen niet? Als we deze vragen niet afdoen als nutteloos of lastig, stellen we ons open voor de verwondering.
Mooi is het daarna om het hierbij niet te laten en ermee aan de slag te gaan. Hiermee ga je voorbij de verwondering en geef je er een vorm aan. Dit kan zijn een kritische vraag zijn , een tekening waarmee je jouw verwondering uitdrukt of je schrijft een blog. Dit laatste is voor mij een passende vorm wanneer er onderwerpen zijn in mijn dagelijkse doen en laten die hierom vragen.
De slogan die ik al jaren gebruik luidt: ‘Verbaas je niet maar verwonder je slechts’!