Het is nu een periode dat we serieus met een probleem worstelen waar we nog niet het verloop en de oplossing van zien. Het is natuurlijk 'the talk of the day' en de social media staan bol met allerlei reacties van mensen die zich zorgen maken. De gedichten en de opbeurende zinnen vliegen je om de oren. Ook de roep om gemeenschapszin en elkaar ondersteunen is massaal. Allerlei initiatieven ploppen op en.., het iets voor een ander kunnen betekenen krijgt een magische betekenis.
Inmiddels is Marthijs van Nieuwkerk met zijn DWDD gestopt. Voor mijn gevoel ging zijn programma uit als een nachtkaars. Iets wat hij, met zijn in 15 jaar opgebouwde staat van dienst, niet heeft verdiend. Als geen ander wist hij hoe je een zwaar onderwerp kunt verdiepen, zonder je daarbij alleen op de emotie van de luisteraar te richten. De emotie, welke dan ook, mag er zijn en het laat de waarachtige mens achter het onderwerp zien. Het feitelijke komt centraal te staan en iedereen kan er dan mee doen wat men wil, denkt of voelt.
In de afgelopen jaren was Adriaan van Dis een regelmatige gast in DWDD. Als inspirerende authoriteit verstaat Van Dis als geen ander om de bestaande realiteit in een feitelijk en begrijpelijk kader te plaatsen. Met zijn uitgebalanceerde zinnen en zijn kunstig taalgebruik en soms kinderlijke verwondering, weet hij de ander te treffen en laat hij elk oordeel over aan de luisteraar.
Hoe anders is het als je nu allerlei ministers, presidenten en wetenschappers ziet manouvreren rond een crisis die zijn weerga nog niet kent. De dagelijkse realiteit wordt opgehangen aan allerlei cijfers en data die politiek goed passend zijn.
Adriaan van Dis gaf in een interview aan dat we in crisistijd ook behoefte hebben aan luchtigheid en humor. Het relativeert en en maakt de harde realiteit dragelijk. 'We hebben behoefte aan oppervlakkige flierefuiters en we moeten stoppen met boe-geroep naar mensen die de serieusheid doorbreken en ons laten glimlachen.